Wijn, wijn, wijn en een boete!

Inmiddels zijn we in Nelson en hebben een heerlijk huis. Hier hebben we veel nachten geboekt om aan de ene kant wat rust te krijgen in het reizen. Maar ook omdat Nelson zich hiervoor uitstekend leent, want er is zoveel te zien in de omgeving.

De dag na aankomst hebben we lekker rustig aan gedaan. Wel hebben we de aanbevolen wandeling achter ons huis gedaan. Volgens de eigenaar van de Airbnb waar we verblijven is dit een beste fitnessoefening. Zooooo, ze heeft niet overdreven. Een enorme stijle wandeling leidt ons naar de top van een berg. dit blijkt het midden van NZ te zijn. Bijzonder! Vooral het uitzicht was de mooiste waard. Verder knutselen we wat en doen boodschappen.

Na een rustige dag is het natuurlijk weer tijd om echt op pad te gaan. We rijden naar het Dag Abel Tasman Park, één van de hoogtepunten aan deze kant van NZ. Bij aankomst reserveren we een boot, kopen wat brood voor de lunch en laten de kinderen nog even uitrazen in de leuke speeltuin.

Het blijkt een klein bootje te zijn. Spannend of we de kinderen daar een paar uur zoet op kunnen houden. Met deze watertaxi gaan we een heel stuk langs de kust van het Abel Tasman park varen en op de terugweg worden we bij het strand afgezet voor een wandeling en 1,5 uur later weer opgehaald en teruggebracht. Maar wat blijkt, de kinderen vinden het heerlijk op de boot en kijken hun ogen uit. We zien prachtige kustlijnen en mooie strandjes. Vervolgens besluit de schipper nog een piepkleine baai in te varen… Wow, daar zwemmen en spelen zeker 20 jonge zeehonden voor onze neus. De baai is al prachtig, maar dit schouwspel is onbetaalbaar.

Tenslotte worden we op het strandje afgezet en lopen we een stukje. Bij een picknick tafel lunchen we heerlijk in de zon. Wat een vrijheidsgevoel geeft dit! De wandeling is geen succes. Janne valt al snel, met een enorme buil op haar hoofd tot gevolg. We besluiten de wandeling maar te laten en lekker op het strand te gaan zitten. Een schot in de roos. De kinderen vermaken zich geweldig en wij genieten van het uitzicht en de spelende kinderen. Claes maakt schatkaarten en schatzoekroutes in het zand. Deze mogen we dan in een rijtje volgen tot we bij de “schat” zijn. Onderweg naar de schat moeten we rondjes draaien over kliffen springen en hij heeft nog veel meer uitdagingen verzonnen. De schat zijn wat schelpjes. Hartstikke leuk! De tijd vliegt en voordat we het weten worden we alweer opgehaald. Dit keer door een stoere jongen, die wel van racen houdt. Hartstikke leuk. Gelukkig hebben we op de heenweg alles al gezien, want je hebt geen kans om wat te zien van de omgeving, maar het is wel spectaculair om over de golven te vliegen.

Nog één nachtje slapen…

Hoera, eindelijk ga ik naar het wijngebied van mijn favoriete wijn, de Marlborough Sauvignon! Al jaren zijn de Marlborough witte wijnen mijn absolute favoriet. We rijden naar Blenheim, het bonsende hart van de Marlborough wijnstreek. Eerlijk gezegd had ik bedacht voor het bezoek aan Nieuw-Zeeland, dat Bastiaan mij daar wel kon afzetten voor 6 weken. Na 6 weken mag hij mij weer komen ophalen en dan kan hij mij denk ik doorbrengen naar de AA. Toch besloten om dat niet te doen… We gaan naar Brancott Estate, want hier schijn je ook goed te kunnen lunchen/dineren. Toevallig kopen wij deze wijn heel vaak bij AH, dus toch leuk om die dan te bezoeken. Onderweg komen we langs Matua, ook een oude bekende van mij. Ach, en eigenlijk vele wijnhuizen komen mij hier bekend voor. Terwijl wij twee jaar geleden in de Bourgogne waren en ik bijna geen wijnhuis herkende, voel ik mij hier een ware kenner (of alcoholist).

Het is toch nog wat vroeg om wijn te proeven en te lunchen (11.30 uur, ik weet met dubbele cijfers in de klok mag er wijn in, maar ik vind het te vroeg). Dus maken we nog een leuke wandeling over het enorme terrein. Er leven ook hele zeldzame valken. Ze fokken deze en verzorgen ze om de soort in leven te houden, want zijn enorm bedreigd. Prachtige beesten! Alleen Janne zegt dat ze boos kijken: “hij kijkt zo streng naar mij”. Ze blijft erbij en ik krijg haar niet op andere gedachten

Dorstig word je van dat wandelen, tijd voor een proeverij! Bastiaan heeft beloofd terug te rijden, de schat! Uiteindelijk is de Sauvignon Gris de winnaar wat ons betreft. Dit is een exemplaar uit hun speciale Letter Series. Persoonlijk had ik nog nooit gehoord van een Sauvignon Gris. Maar deze hebben ze sinds enkele jaren. Heerlijk! Het leuke was ook nog dat de eerste Sauvignon van Brancott is ontstaan in 1979, toevallig het geboortejaar van Bastiaan en van mij. Nou was 1979 al een mooi jaar door onze geboortes, maar nu blijkt het ook nog het geboortejaar van de Brancott Sav (zo noemen ze Sauvignon in NZ) te zijn. Ik zeg een kroonjaar!

uitzicht vanuit een van de stops in Marlborough Sounds

Via een prachtige route rijden we terug via Picton naar Nelson. Onderweg stoppen we nog bij een speeltuin, dit is denk ik de mooist gelegen speeltuin van de wereld. In een prachtige baai in de Marlborough Sounds! Wat een mooie gebied en heel fotogeniek.

Als we thuis komen wacht er nog een verassing in de brievenbus: Apie! Janne ook weer blij en ik ook, want ben stiekem ook een beetje aan Apie gehecht. Na het eten gaan de kinderen snel nog even in bad, want om 20.00 uur mag Claes weer Skypen met zijn klas. Heerlijk vindt hij dat. wel hebben we het deze keer pas op de dag zelf verteld, anders is hij dagen zenuwachtig en heel druk. Helaas is de verbinding niet heel goed en is er veel vertraging in de lijn. Maar hij is helemaal blij dat hij iedereen weer heeft gezien. Ook de klas is blij Claes weer gezien te hebben. Hij heeft echt een top klas en Claes wil het liefst direct terug om weer met iedereen te spelen.

Het is weer rustig-aan-dag na twee excursiedagen. Het is zaterdag en dan is er een leuke markt in Nelson. Dat blijkt inderdaad zo te zijn. Allerlei leuke kramen met handgemaakte spullen, veel biologische producten en leuke foodtrucks. Uiteraard halen we wat lekker biologische broodjes en lunchen lekker in het park onder de palmbomen. Na de boodschappen besluiten we lekker ouderwets “een hapje in de stad” te eten. Altijd favoriet van de kinderen en het voelt ene beetje als thuis. Nelson is ook een beetje een stadje als Zwolle, niet te groot, knus en best hip.

Volgende dag rijden we naar Pupu springs, dit is een heilige plek voor de Maori. Het is denk ik het helderste water wat ik ooit heb gezien. Prachtig met een mooie wandeling erbij, echt genieten. Claes wijst mij nog op iets moois: “kijk mama, dat stukje in het water lijkt wel een Slingereiland (schiereiland)”. Grappig natuurlijk en die houden we erin. Thuis maak ik een lekkere spinazietaart. Mmmmm, zo lang geen oven gehad. gaat erin als koek, euh taart.

De laatste dag doen we rustig aan. Helaas blijken we een boete te hebben. de buurvrouw weet te vertellen dat dit komt, omdat we verkeerd om geparkeerd staan. Met de neus tegen de rijrichting in (het is geen éénrichtingsverkeer). Mmmm, hoe hadden we dat moeten weten, nou niet. Maar toch een boete. Deze moet betaald worden bij het Gemeentehuis. Bastiaan gaat ’s middags met Janne die kant op en probeert uit te leggen en de vragen te stellen hoe we dit konden weten. Het enige wat de jongen kan zeggen: ik had het risico niet genomen… echter wij waren ons niet bewust van het feit dat we een risico aan het nemen waren. Bijzonder land af en toe, maar goed leuk verhaal voor later en bijzondere afsluiting van de verder leuke stad Nelson!