Welkom in Ubud, pracht huis en scooter “rijden”
Uiteraard hebben we onderweg te maken met wat tijdverschillen, maar rond 14.30 uur plaatselijke tijd komen we aan in Denpassar. De hoofdstad van Bali.
De rij voor de douane is lang en de kinderen zijn even heel vervelend, die mogen tenslotte na een reis van 12 uur eindelijk weer “loslopen”. Dat hebben we geweten… Maar we komen de grens over en onze taximan staat ons keurig op te wachten met een bordje met mijn naam erop. Bijzonder dat we hem snel vinden, want er staan tientallen taximannen met bordjes, maar wij hebben de goede gevonden. Na miljoenen gepind te hebben, vertrekken we naar Ubud. Onze bestemming voor de komende 3 weken. In de Filipijnen is het ons goed bevallen om wat langer op één plaats te blijven. Hierdoor kreeg je een beter beeld van het echte leven, het geeft rust voor de kinderen, je beleeft alles veel intenser en we kunnen weer eens iets aan school doen met Claes. Kortom allemaal pluspunten. We hebben bewust gekozen voor een huis iets buiten Ubud, lijkt rustiger en hopelijk dichter bij de echte Balinezen. Bali blijkt enorm dichtbevolkt en vanaf het vliegveld rijden van dorp naar dorp, zonder dat je door hebt dat je al in het volgende dorp bent aangekomen. Onderweg wil hij ook nog wel even voor ons stoppen bij een Telecomwinkel, zodat we een simkaart kunnen kopen. Altijd handig om een taxi etc te kunnen bellen.
Voor de deur van ons huis worden we keurig opgewacht door Parag. Hij is de bovenbuurman en regelt veel voor de verhuurder. hij woont al 2 jaar in Ubud en weet veel te vertellen, daarnaast is hij Engelstalig. Handig!
Met een trap naar beneden komen we bij ons “huis” aan. Wow, het is nog mooier, groter en beter dan op de foto’s van Airbnb. Wat een topplek. Een prachtige tuin met uitzicht op een stuk jungle, een open woonkamer en keuken die echt open zijn, waardoor je altijd buitenzit. Tenslotte twee ruime slaapkamers met ieder een eigen badkamer. Ennnn goed nieuws voor Janne, onze badkamer heeft een warme douche! We hadden de kinderen en vooral Janne al voorbereid op koud douchen om drama’s te voorkomen. Niet nodig dus. Kortom een plek waar wij ons enorm thuisvoelen en fijne weken gaan hebben.
onze achtertuin
onze keuken (links is keukenblok)
Tijdens de taxirit naar Ubud zijn de kinderen in slaap gevallen en we krijgen ze niet wakker. Het lukt ons nog even om Janne 10 minuten uit bed te krijgen voor wat drinken, maar eten wil ze niet. Dan gaan ze maar gewoon naar bed en zien we morgen wel. Naast ons huis zit een leuk klein eettentje waar ik wat lekker gerechtjes ophaal voor Bastiaan en mij. Dan maar romantisch samen eten. Smullen!
Helaas door het tijdsverschil en de “vroege” bedtijd van de kinderen, zijn ze al om 4.00 uur wakker. geen grap, echt waar! Natuurlijk gooien we dan de I-pad in de strijd en nog veel meer trucs. Maar als ik nog max. een half uur heb geslapen na 4 uur, dan is het veel. Stik chagrijnig staan we dan maar op en we improviseren wat ontbijt bij elkaar. Via Parag hebben we een nummer gekregen van een scooterverhuurder. die komt keurig binnen 10 minuten 2 scooters brengen. helaas zijn er geen helmen voor de kinderen. Tja. rijden zonder helm voor de kinderen doen we niet. dus Bastiaan gaat met de scooterverhuurder en de kinderen twee helmen kopen. Janne helemaal blij met haar hello Kitty helm (en ik stiekem ook) en Claes met zijn helm met plaatselijke (of Aziatische) superheld.
Aangezien ik maar één keer eerder op een scooter heb gereden, ga ik even een rondje oefenen. Dat gaat prima, dus we kunnen Ubud verkennen. Helaas gaat het parkeren bij ons huis daarna niet zo goed. Ik druk op gas ipv rem en dat ding vliegt rond tegen een pilaar, dan tegen mij aan en dan een stuk van de trap af. Oei! Ik schreeuw naar Bastiaan dat hij moet komen. hij schrikt zich lam, want ik bloed blijkbaar nogal. Hij roept direct hulp bij de buren en er komen allemaal mannen helpen. We bellen snel onze taxi en die is er met een kwartier, 20 minuten. We rijden naar de kliniek in Ubud en ik word direct geholpen. gelukkig valt het mee. Ik heb wel een sneetje bij mijn oog, maar hoeft niet gehecht te worden. Alle wondjes worden gereinigd, ik krijg antibioticacreme mee (daar strooien ze altijd mee in het buitenland) en ik moet over 3 dagen weer terug komen. Nou leuk einde van de eerste dag…
Gelukkig heeft het restaurantje naast ons lekker eten en hebben we een fijn huis, want voorlopig kom ik niet zo ver meer. Al helemaal niet op een scooter, ik weet het, ik ben echt een kneus en ik snap ook dat dit nu altijd tegen mij gebruikt gaat worden, maar eerlijkheid duurt het langst, zeg maar… (en maakt de blogs ook weer wat spannender…)
