Wet van Murphy, regen, regen en had ik al gezegd wet van Murphy

Heerlijke dagen hebben we gehad in Nelson, maar helaas is Nelson te ver van de ferry af naar het Noordereiland. Om deze reden besloten om de laatste nacht in Picton te slapen. Wat een drama… Ok, waarschijnlijk denken jullie na het lezen van deze blog, waar was het drama. Werkende mensen hebben veel meer drama’s: deadlines, rechtzaken, zieke medewerkers of vervelende veeleisende klanten en targets. Echter in ons perspectief voelde dit toch als een paar slechte dagen die we snel willen vergeten…

Allereerst regent het heel hard, we “picknicken” onze lunch dan maar in de auto. Vervolgens blijkt dat picton wel één van de meest troosteloze dorpen te zijn, die ik ook heb gezien. Het hostel is schoon, maar er hangt een enorm bedwelmende wc-verfrisser lucht die ik echt niet trek. We besluiten dat we nog een keer naar Blenheim rijden. Het dorp hadden we nog niet bekeken en is vast leuker dan Picton. Helaas blijkt Blenheim ook niet echt gezellig met regen, wel drinken we er gezellig koffie. Om de wc-verfrissergeur te ontlopen besluiten we uiteten te gaan. Volgen tripadvisor zijn er 3 restaurants, waarvan 1 zeker de moeite waard is. Ik vind de kaart van een ander restaurant aantrekkelijker en het is er drukker en gezelliger, maar ja Tripadvisor zegt… We volgen het advies van Tripadvisor. OMG, het eten is oprecht vies, na 2 happen ben ik gestopt met eten. Niemand komt vragen hoe het smaakt, tja dan heb ik het al gehad. Uiteindelijk benoem ik wat ik van het eten vind en het dus heb laten staan. Vervolgens komt er een uitleg waarom het zo bereid is en dat het jammer is dat ik het dan niet lekker vind. Dusssss… Jammer dit, dit is de laatste keer dat wij naar Tripadvisor hebben geluisterd, de volgende keer volgen we gewoon weer ons gevoel. dat is eigenlijk nog nooit misgegaan. Uiteraard zeggen we nu wel bij alles wat we doen, even kijken wat Tripadvisor zegt. Deze grap gaat Bastiaan echt nog heel vaak horen.

Het allerergste is dat we hadden bedacht een mooi avondvullend programma te hebben door uiteten te gaan en minder lang in de wc-verfrisserlucht te moeten vertoeven. Maar het eten kwam zo snel en we zijn er ook nog veel sneller klaar mee, dat we binnen een uur weer buiten zijn. door de regen lopen we maar weer terug en we gaan allemaal maar direct naar bed. Gezellig!

Gelukkig vertrekt de volgende dag onze boot naar Wellington al vroeg en moeten we er al rond 09.00 uur zijn. Het regent weer keihard, dus het mooie uitzicht van de mooiste ferrytocht van de wereld kunnen we wel vergeten. iets met een wet van Murphy ofzo… Keurig op tijd staan we in de rij, netjes broodjes gehaald voor de lunch en klaar om de boot op te gaan. In de stromende regen komt iemand vertellen dat er een technisch probleem is, dus dat het wat langer duurt… Uiteindelijk na bijna 2 uur wachten in de auto (het regent nog steeds heel hard) komt iemand het slechte nieuws vertellen, dat deze boot helemaal niet meer gaat varen. We worden opgedoekt naar 13.45 uur. *&%$#@!()&”{* = heel hard vloeken. We hadden namelijk met opzet de vroege boot geboekt om tijdig in Wellington aan te komen en daar even te settelen in ons nieuwe huis voor de komende 5 dagen, boodschappen doen enzovoort. helaas, plan mislukt, we krijgen wel 60 dollar om straks op de boot te besteden, nou dan worden we wel dronken ofzo. Eerst nu maar een koffietent zoeken, er is er wel 1 in heel Picton, want het regent nog steeds knetterhard en de auto hebben we nu wel gezien van binnen. wederom lang leve de luisterboeken!

Uiteindelijk vertrekt de boot met ons erop rond 14.30 uur. We zien niets van het uitzicht. Ook hadden we gehoopt eindelijk dolfijnen te zien. De dolfijnen in NZ doen er nl alles aan om ons te ontlopen en ook hier zien we ze niet. Gelukkig klaart het weer een piepklein beetje op, zodat we nog wel wat hebben gezien van de prachtige Marlborough Sounds (het laatste stukje). Het slechte weer wordt veroorzaakt door Cycloon Debbie (die in Australië heel veel schade heeft aangericht) en geeft de nodige golven op zee. Dus ik kan helemaal niet dronken worden, ik lig kotsmisselijk op een tafeltje de reis af te wachten tot we er zijn.

In Wellington komen we aan in de stromende regen, maar vol goede moed. Een nieuw eiland en dat voelt zeg maar als nieuwe ronde, nieuwe kansen… Maar dan komen we aan in ons gehuurde Airbnb huis. Nou dan denk je alles gehad te hebben, maar dan voelt dat even als de hel op aarde. Het is namelijk echt heel erg smerig, bedden van de kinderen zijn niet verschoond, althans 1 in ieder geval niet, de vaatwasser staat nog vol (heel) vieze vaat. De badkamer is niet schoongemaakt. Tenslotte is het ook nog één grote haarbende en modderpoel door de poezen die met modderpoten overal hebben gelopen en een heel veel haar hebben rondgestrooid. We wisten dat ze drie poezen hebben, die moet je ook verzorgen en eten geven. Hierdoor was het veel goedkoper en aangezien het anders op meer dan €200 per nacht kwam, wilde wij best wat poezen eten geven. Bovendien komen onze kinderen weinig in aanraking met huisdieren en is Janne altijd heel bang en vonden wij dit ene mooie manier om haar angst weg te nemen. Oh ja, Bastiaan kreeg ’s middags ook nog een appje dat er een dode vis in het aquarium zou liggen en dat we die eerst maar weg moesten halen, anders was het zo naar voor onze kinderen. toen dacht ik al, als je dit weet waarom haalt iemand anders dit dan niet weg. Maar goed naïef als we zijn. Maar goed, we zijn nooit bang voor een uitdaging, dus kinderen voor de tv gezet en wij zijn gaan schoonmaken (om 19.30 uur kun je met twee kinderen ook niet nog iets anders gaan zoeken). Na een uur was het weer helemaal schoon, netjes en de poezen hadden te eten. Wij hebben met cup a soep en sandwiches nog gekocht op de boot en wat rauwkost en fruit “gedineerd”. Ah, weer een verhaal waar je later om kan lachen.

Inmiddels hadden we natuurlijk wel de eigenaresse geappt. Wat bleek, ze had haar zoon gevraagd het schoon te maken. Maar die blijkt daar dus niet zoveel talent voor te hebben. Wel heeft hij schoon beddengoed en schone handdoeken naar ons toegebracht. De eigenaresse werkt ergens in het buitenland en haar zoon slaapt dan denk ik bij zijn vader ofzo. Dit was de eerste keer dat ze haar zoon had gevraagd en ik denk ook haar laatste keer. Later die week kwam ook nog de gewone schoonmaaktdienst en die schrokken zich wild. Wow, wat is het hier schoon en netjes, dat hebben we nog nooit gezien. Tja, huh blijkbaar heb ik toch een vorm van smetvrees ofzo. Maar het is een fantastisch huis, op een fantastische plek met uitzicht op Wellington. Bastiaan en ik zouden het zo willen hebben. Zijn er helemaal verliefd op met prachtig uitzicht op de stad en hoge plafonds, zie mijn meubels er zo instaan. Ook de poezen waren super lief en Janne heeft er zelfs één een paar keer geaaid, dus dat doel hebben we in ieder geval bereikt.

Wij gaan het wel leuk hebben in Wellington, zeker weten. Hopelijk kunnen we dan alle drama’s achter ons laten en weer gewoon genieten, zoals we de hele reis al doen!