Hobart, opa en oma op bezoek en Mario & Luigi!

Het is bijna zover… Frans en Alida komen bijna naar Tasmanië! Wij arriveren al in Hobart en hebben een minicamping gevonden vlak bij de stad. Het is zo klein, dat er maar 4 plekken zijn, waarvan er één bezet is door een stel die er tijdelijk woont, omdat ze een huis aan het bouwen zijn op de heuvel. We hebben geluk, er is nog 1 plek voor ons, helaas niet voor alle dagen, dus de laatste dag vertrekken we nog naar een andere plek.

Wat een geweldige camping! We krijgen een sleutel, deze is voor wc nr. 3 (onze plek op de camping) en voor douche nr.3. Ook hebben we een eigen wastafel met een eigen gastendoekje. Ja gekker moet het niet worden. Wel heerlijk, dat je weet dat je echt de enige bent (huh met de rest van ons gezin dan) die gebruik maakt van “ons” sanitair. Hilarisch!

Na deze leuke ontdekking van het toiletgebouw, wordt het tijd om wat van het stadje te zien (ongeveer zo groot als Utrecht). Al snel komen we in Hobart-Noord terecht en het is echt iets voor ons. Een soort Assendorp, Soho, Amsterdam-Noord idee met hippe koffietenten en restaurantjes. Uiteraard voelen we ons direct thuis en drinken wat op een heerlijk omheind terras met kunstgras en hobbelpaard. Kunnen de kinderen ook vrij spelen.

Richmond, met de eerste brug van Tasmanie (door dwangarbeiders gemaakt)

De volgende dag bezoeken we Richmond. Dit is een enorm toeristisch oord. Is nog een oud plaatsje en trekt heel veel toeristen. wat ons betreft voelt het niet heel authentiek. Voordeel is wel dat het dicht bij het vliegveld ligt. Handig, want we gaan Frans en Alida ophalen. De kinderen ontploffen bijna van de spanning, eindelijk opa en oma weer zien! Die spanning is al zeker 2 weken voelbaar (een soort verjaardag/Sinterklaasspanning, ja heb je hem?). Fijn dat er eindelijk een eind aankomt. Een beetje vreemd voelt het wel, om mensen op te halen van een vliegveld aan de andere kant van de wereld, is toch anders dan Schiphol. Uiteraard kunnen wij de goede hal niet vinden en zijn ze er al, Claes en Janne rennen op ze af en kletsen direct honderduit, vooral Janne.

In hun appartement worden de cadeautjes binnen 5 minuten allemaal uitgepakt. Wat worden ze weer verwend, weer een kilo extra bagage en hele blije gezichten erbij.

Daarna lopen we de stad in en vinden een leuk restaurant, waar we heerlijk allemaal kleine gerechten samen delen. wat is er veel om bij te kletsen!

De volgende dag maken we een mooie wandeling door de stad, daarna stappen we op de museumboot naar MONA. Dit centrum/museum voor oude en moderne kunst is privé bezit van een redelijk vermogend persoon en er zit ook een brouwerij bij. Bijzonder gebouw met een hele boeiende collectie. Wat een geweldige beleving! Het start buiten al met een enorme trampoline, waardoor je over de stad kunt kijken. Claes en Janne vinden dit natuurlijk al geweldig. Inmiddels is Claes door alle museumbezoeken echt geïnteresseerd in alle kunstwerken en heeft hij ook al een mening over de werken. “Deze vind ik mooi, omdat deze mooie kleuren heeft. Deze vind ik stom, omdat deze raar is. Deze is echt heel bijzonder en die wil ik ook wel thuis, maar dat kan niet, hè mama. Nee schat, helaas! Kortom mocht je ooit naar Hobart gaan, dan is dit het bezoeken echt meer dan waard! Ik ben verliefd geworden op dit museum en zou dit vaak bezoeken als het in de buurt zou zijn. Claes zou dan zeker meegaan! ’s Avonds gaan we weer gezellig uiteten met z’n allen.

Wandelen met Opa en Oma door Hobart (Oma heeft de foto gemaakt)

De volgende dag gaan Frans en Alida Port Arthur bezoeken. dit hebben wij al gedaan, dus wij blijven in Hobart. Claes vindt het overigens onnodig, dat Frans en Alida dit gaan doen. “Maar opa en oma, ik heb jullie toch alles al verteld van Port Arthur, dan hoef je er toch niet meer heen? Dan weten jullie het nu toch al?” Ze gaan toch en wij gaan een cadeautje voor papa kopen in de stad, want Bastiaan is bijna jarig. Ik krijg de kinderen nooit mee om te winkelen, maar deze missie vinden ze wel interessant. Het wordt een nieuw paar Havaiana’s, de oude zijn nu echt versleten. Uiteraard spreken we aan het eind van de dag weer af met Frans en Alida en gaan we weer wat eten met elkaar. Heerlijk Italiaans!

Elke dag dat we samen zijn, moet oma heel de tijd Luigi zijn, Claes is namelijk Mario. Sinds Claes, Mario Run op de I-pad heeft, moeten we de hele tijd Mariootje spelen. Hij is altijd Mario en wie er in de buurt is moet Luigi zijn. Dan ga je dus al springend en dingen ontwijkend door de stad. Kijk uit oma, je mag geen schaduw aanraken. Of je mag niet op de strepen lopen. Doe je dit wel, dan ben je uiteraard een leven kwijt en wordt je steeds kleiner. Je kan ook een superster aanraken en dan gaat hij met een melodietje heel hard rennen en is hij onaantastbaar. Inmiddels zijn wij (Bastiaan en ik) dit best wel zat, dus is oma een welkom nieuwe Luigi! Alida die huppelt al schaduw en lijntjes ontwijkend door de stad. Als er veel schaduw is, dan mag oma een kruisvinger hebben. Want als je een kruisvinger hebt, dan telt het niet. Snap je het nog? Niet? Nou nodig Claes een keer een weekend uit, na onze reis, ga een stukje lopen, dan ben je er zo achter!

De laatste nacht hebben we ongeveer de laatste campingplek in de regio (is nagebeld door een aardige dame van een camping) en slapen we naast de landingsbaan van het vliegveld, oh wat romantisch!

Zaterdagochtend hebben we nog met Frans en Alida afgesproken om Salamancamarket te bezoeken. Dit schijnt een hoogtepunt van Hobart te zijn. Het is enorm druk en lijkt op een gigantische braderie. We zijn het al snel zat en gaan wat drinken ergens. daarna Zoeken we een lunchtent en sluiten het super leuke weerzien af met een heerlijke lunch. Dan worden we uitgezwaaid en rijden wij naar het vliegveld, wij gaan weer terug naar “mainland” Melbourne. Frans en Alida gaan de rest van Tasmanië bekijken.

Het waren intensieve, maar heerlijke dagen! Tasmanië we zullen je missen! Frans en Alida natuurlijk ook!