Reizen, Mount Cook, geen slaapplek of toch wel…

Altijd weer even wennen een eerste reisdag, na een paar dagen in een mooi huisje in Christchurch gaan we nu weer het onbekende tegemoet. Deze dag gaat de reis naar Omarama. Onderweg rijden we langs Fairly, hier zit een hele leuke speeltuin en we lunchen er gezellig met ene lekkere koffie van de overkant. 

Daarna rijden we door richting Mount Cook. Een soort Matterhorn en de (nieuwe) top is bedekt met sneeuw. Nieuwe top zal je denken (of niet), maar een aantal jaren geleden is er 10 meter afgebroken, dus hij is nu een stukje korter. Ik hoop niet dat dat te vaak gebeurt, want de toeristenbranche vaart er wel op en zone als dat wegvalt in de regio…

Mt Cook

Onderweg doen we boodschappen in Twizel en rijden dan door naar onze accommodatie. deze is bij een boer op het erf. Het is echt in de middle of nowhere en ligt echt prachtig. Alleen er is één probleempje er is niemand om de sleutel op te halen. Ik kom erachter dat ik had door moeten geven hoe laat we aankwamen en dat ik dan zou horen hoe het zat met de sleutel. Er is een telefoonnummer, dus dat proberen we 3x te bellen. Maar niemand. Ze noemen wel een nummer, maar dat is voor niet Kiwi's echt niet te verstaan… dan besluiten we maar naar het dorp te rijden en te zoeken naar een andere locatie. Claes is inmiddels overstuur omdat we geen slaapplek hebben. Uiteraard voelt hij onze twijfels en daar reageert hij op, tja op reis kun je ook niet veel verborgen houden voor elkaar, dat is soms best confronterend. Uiteraard ook heel leerzaam voor ons, maar ook voor Claes. We leggen uit dat het altijd goed komt en dat er wel een oplossing komt en zelf weet ik nu dat wij rustiger moeten reageren en het beter uit moeten leggen als zoiets gebeurd. Het blijft een leerzame reis in alle opzichten!

In het dorp zien we een leuke camping met huisjes. Maar wat blijk,  alles, maar dan ook echt alles is volgeboekt in de wijde omgeving. De dame wil wel luisteren naar het nummer dat genoemd wordt op de voicemail. Zij komt wel hier vandaan, dus zij verstaat het wel. Bastiaan belt en wat blijkt er is een spoedgeval in de familie en ze is helemaal vergeten dat er gasten kwamen. Oh, gelukkig ben ik niet zo dom als dat ik leek. Ze regelt direct dat er iemand komt en ons de sleutel geeft. Zo komt alles toch nog goed! Claes is helemaal blij en opgelucht en weet nu dat er altijd een oplossing komt zolang je daar maar naar zoekt en niet bij de pakken neer gaat zitten.

Ons uitzicht vanuit het verblijf

Het is echt zo donker ’s avonds bij ons verblijf! Het gebied is beschermt tegen lichtvervuiling, is een soort national park maar dan voor de donkerte (hopelijk zo duidelijk??). Je kunt geweldig sterren kijken, zo bijzonder! Helaas is het erg koud en houden we het niet lang vol, maar toch genoten. Ik heb denk ik nog nooit in zo’n donkere en stille omgeving geslapen. Er is alleen een klein probleempje, mijn fantasie gaat met mij op de loop op zo’n eenzame plek. Ik denk dan de hele tijd dat er enge seriemoordenaars rondlopen en dat we afgeslacht worden en niemand het ooit opmerkt. Misschien heb ik toch iets teveel films gekeken en misdaadseries. Maar ik ben toch blij dat ik in mijn normale leven gewoon in een rijtjeshuis midden in de stad woon! Bastiaan zit mij dan trouwens heel hard uit te lachen hoor als ik deze angsten beken, maar misschien heeft hij minder van die series gekeken of is hij wat naïef? Ach, hij zal wel gelijk hebben.

Na het ontbijt met een prachtig uitzicht op de omgeving (mijn angsten zijn bij het licht worden meestal direct verdwenen als sneeuw voor de zon). Rijden we langs Clay Cliffs bij ons huisje. Hier maken we een mooie korte wandeling naar bijzondere rotsformaties, waar je zelfs in kunt lopen.

Tenslotte rijden we door naar Te Anau, hier slapen we twee nachten om Milford Sound te bezoeken. Een leuk huis midden in het dorp (scheelt weer een seriemoordenaar, of dan kan ik in ieder geval om hulp roepen) met een ruime tuin. 

Clay Cliffs